dinsdag, februari 20, 2007
Ed van der Elsken-week op Holland Doc
Naar aanleiding van de tentoonstelling 'Sixties!' in het Haags Gemeentemuseum vertoont Holland Doc in de week van 24 februari tot en met 2 maart een reeks films van Ed van der Elsken (1925 - 1990).
Wie aan de Sixties denkt, ziet onmiddellijk de anarchistische foto's van Ed van der Elsken voor zich: mooie brutale meiden, die lachend hun tong uitsteken naar de fotograaf, provo's en ander langharig tuig op witte fietsen en met een shaggie of een jointje. Maar diezelfde rauwe brutaliteit zit ook in de foto's van Van der Elsken uit de jaren vijftig en in werk dat hij ná de jaren zestig maakte, zoals de films 'De verliefde camera' uit 1971 en ' Een fotograaf filmt Amsterdam' uit 1982. Alle menselijke emoties komen voorbij in zijn levendige straatportretten. De films van Van der Elsken vertellen ook hoe hij het voor elkaar kreeg dat mensen zo direct op hem reageerden. Voortdurend daagde hij ze uit. Het geflirt, gefluit en het provocerende 'wat nou' is dan ook niet van de lucht.
Op het digitale kanaal van Holland Doc zijn in de week van 24 februari tot en met vrijdag 2 maart iedere avond en nacht vanaf 21.00 uur de volgende vijf films van Van der Elsken te zien:
* Welkom in het leven, lieve kleine
32 minuten, 1963
In deze film portretteert Van der Elsken zijn jonge gezin en de Nieuwmarktbuurt waarin ze wonen. Hij heeft een dochtertje van anderhalf, Tinelou, en zijn vrouw Gerda is hoogzwanger van zijn zoon Daan Dorus. De liefdevolle familiebeelden binnenshuis worden telkens afgewisseld met het rauwe leven op straat: kleine vechtpartijen, opgeschoten jeugd en hoertjes met getoupeerde suikerspinnen als kapsel.
* De verliefde camera
38 minuten, 1971
In 'De verliefde camera' staat Ed van der Elsken als fotograaf centraal. Overal staat hij met zijn neus bovenop, of het nu om een bevalling gaat of om innig verliefde stelletjes. 'De verliefde camera' werd in 1971 bekroond met de Staatsprijs voor de Filmkunst.
* Death in the Port Jackson Hotel
36 minuten, 1972
Een portret van de excentrieke Australische kunstenares Vali Myers. In het begin van de jaren vijftig was zij Van der Elsken's muze. Zij speelde de hoofdrol in het fotoboek 'Een liefdesgeschiedenis in Saint Germain des Prés'. Twintig jaar later komt Vali Van der Elsken in Nederland opzoeken. Op haar gezicht en ook op haar handen en voeten heeft ze tatoeages laten aanbrengen. Van der Elsken filmt haar ook in de vallei Il Porto in Positano, een plaats ten zuiden van Napels. Daar woonde ze destijds samen met haar jonge vriend Gianni en tientallen dieren.
* Een fotograaf filmt Amsterdam
57 minuten, 1982
Een kleurrijke impressie van het Amsterdamse leven op straat in het begin van de jaren tachtig. Terwijl Van der Elsken in alle vroegte door de lege straten van Amsterdam scheurt, vertelt hij dat dit zijn 'jachtterrein' is. Iedere dag is hij hier te vinden met zijn camera op zoek naar telkens nieuwe prooi. De straten van Amsterdam zijn dit keer niet het domein van hippies of prostituées, maar worden vooral door punkers bevolkt.Voortdurend steken zij hun middelvinger op tegen Van der Elsken, maar aan de andere kant lijken ze het leuk te vinden om gefilmd te worden.
* Bye
110 minuten, 1990
Ed van der Elsken's laatste en meest persoonlijke film is 'Bye'. Nadat hij te horen heeft gekregen dat hij ongeneeslijk ziek is pakt hij nog eenmaal de camera op, dit keer niet om andere mensen te filmen, maar zichzelf. Een jaar lang filmt hij zonder terughoudendheid zijn eigen aftakeling, zijn wanhoop en verdriet omdat hij alles en iedereen waar hij van houdt los moet laten. Ook neemt hij in 'Bye' op aangrijpende wijze afscheid van de kijker. De film eindigt een paar maanden voor zijn dood op 28 december 1990.
Wie aan de Sixties denkt, ziet onmiddellijk de anarchistische foto's van Ed van der Elsken voor zich: mooie brutale meiden, die lachend hun tong uitsteken naar de fotograaf, provo's en ander langharig tuig op witte fietsen en met een shaggie of een jointje. Maar diezelfde rauwe brutaliteit zit ook in de foto's van Van der Elsken uit de jaren vijftig en in werk dat hij ná de jaren zestig maakte, zoals de films 'De verliefde camera' uit 1971 en ' Een fotograaf filmt Amsterdam' uit 1982. Alle menselijke emoties komen voorbij in zijn levendige straatportretten. De films van Van der Elsken vertellen ook hoe hij het voor elkaar kreeg dat mensen zo direct op hem reageerden. Voortdurend daagde hij ze uit. Het geflirt, gefluit en het provocerende 'wat nou' is dan ook niet van de lucht.
Op het digitale kanaal van Holland Doc zijn in de week van 24 februari tot en met vrijdag 2 maart iedere avond en nacht vanaf 21.00 uur de volgende vijf films van Van der Elsken te zien:
* Welkom in het leven, lieve kleine
32 minuten, 1963
In deze film portretteert Van der Elsken zijn jonge gezin en de Nieuwmarktbuurt waarin ze wonen. Hij heeft een dochtertje van anderhalf, Tinelou, en zijn vrouw Gerda is hoogzwanger van zijn zoon Daan Dorus. De liefdevolle familiebeelden binnenshuis worden telkens afgewisseld met het rauwe leven op straat: kleine vechtpartijen, opgeschoten jeugd en hoertjes met getoupeerde suikerspinnen als kapsel.
* De verliefde camera
38 minuten, 1971
In 'De verliefde camera' staat Ed van der Elsken als fotograaf centraal. Overal staat hij met zijn neus bovenop, of het nu om een bevalling gaat of om innig verliefde stelletjes. 'De verliefde camera' werd in 1971 bekroond met de Staatsprijs voor de Filmkunst.
* Death in the Port Jackson Hotel
36 minuten, 1972
Een portret van de excentrieke Australische kunstenares Vali Myers. In het begin van de jaren vijftig was zij Van der Elsken's muze. Zij speelde de hoofdrol in het fotoboek 'Een liefdesgeschiedenis in Saint Germain des Prés'. Twintig jaar later komt Vali Van der Elsken in Nederland opzoeken. Op haar gezicht en ook op haar handen en voeten heeft ze tatoeages laten aanbrengen. Van der Elsken filmt haar ook in de vallei Il Porto in Positano, een plaats ten zuiden van Napels. Daar woonde ze destijds samen met haar jonge vriend Gianni en tientallen dieren.
* Een fotograaf filmt Amsterdam
57 minuten, 1982
Een kleurrijke impressie van het Amsterdamse leven op straat in het begin van de jaren tachtig. Terwijl Van der Elsken in alle vroegte door de lege straten van Amsterdam scheurt, vertelt hij dat dit zijn 'jachtterrein' is. Iedere dag is hij hier te vinden met zijn camera op zoek naar telkens nieuwe prooi. De straten van Amsterdam zijn dit keer niet het domein van hippies of prostituées, maar worden vooral door punkers bevolkt.Voortdurend steken zij hun middelvinger op tegen Van der Elsken, maar aan de andere kant lijken ze het leuk te vinden om gefilmd te worden.
* Bye
110 minuten, 1990
Ed van der Elsken's laatste en meest persoonlijke film is 'Bye'. Nadat hij te horen heeft gekregen dat hij ongeneeslijk ziek is pakt hij nog eenmaal de camera op, dit keer niet om andere mensen te filmen, maar zichzelf. Een jaar lang filmt hij zonder terughoudendheid zijn eigen aftakeling, zijn wanhoop en verdriet omdat hij alles en iedereen waar hij van houdt los moet laten. Ook neemt hij in 'Bye' op aangrijpende wijze afscheid van de kijker. De film eindigt een paar maanden voor zijn dood op 28 december 1990.
Labels: Ed van der Elsken
# posted by Jan-Edward : 14:08
|
|